چالش‌های واحدهای کلربنیان؛ نگاهی به سختی‌های تولید در صنایع شیمیایی
کلر و مشتقات کلردار از ارکان اصلی بسیاری از صنایع شیمیایی‌اند؛ از تولید مواد اولیه دارویی و صنعتی گرفته تا محصولات استراتژیک مثل غشاهای نمک‌زدایی. اما واحدهایی که با این مواد کار می‌کنند، با مجموعه‌ای از سختی‌ها و فشارهای ویژه روبه‌رو هستند.
خطرات ایمنی و خوردگی تجهیزات
کلر و ترکیبات کلردار موادی خورنده و سمی هستند. کوچک‌ترین نشت می‌تواند جان کارکنان را به خطر اندازد. علاوه بر این، تجهیزات تولید دائماً در معرض خوردگی قرار دارند و نیاز به پوشش‌های خاص، تعمیرات مداوم و هزینه‌های سنگین نگهداری دارند.
الزامات زیست‌محیطی
پسماندهای کلردار، پساب و گازهای متصاعد، حساسیت بالای نهادهای نظارتی و جامعه را برانگیخته است. رعایت استانداردهای سخت‌گیرانه زیست‌محیطی هزینه زیادی به این واحدها تحمیل می‌کند.
فشار مضاعف در واحدهای چندمحصولی
در واحدی مانند حافظ وارش که هم‌زمان کولین کلراید، تری‌مزوییل کلراید (TMC) و تیونیل کلراید تولید می‌شود، فشار مضاعفی بر مجموعه وارد می‌شود:
- کولین کلراید نیازمند فرآیندهای دقیق و کنترل‌شده برای مصارف خوراکی و دامی است.
- تیونیل کلراید، ماده‌ای بسیار خورنده و پرریسک، به‌عنوان پیش‌ماده تولید TMC استفاده می‌شود.
- TMC، محصولی استراتژیک برای ساخت غشاهای نمک‌زدایی و فناوری‌های آب، که فرآیند تولید آن حساسیت و هزینه‌های ایمنی بالایی دارد.
این هم‌زمانی تولید سه محصول کلیدی، باعث می‌شود فشار ایمنی، فنی، زیست‌محیطی و روانی چند برابر شود؛ چرا که هر کدام استانداردها، خطرات و نیازمندی‌های خاص خود را دارند.
جمع‌بندی
صنایع کلربنیان، و به‌ویژه واحدهایی که محصولات استراتژیک متنوعی مثل کولین کلراید، تیونیل کلراید و تری‌مزوییل کلراید را تولید می‌کنند، در خط مقدم سخت‌ترین شرایط کاری و سرمایه‌گذاری قرار دارند. استمرار فعالیت این واحدها تنها با نوآوری، سرمایه‌گذاری در ایمنی و حمایت واقعی از تولید دانش‌بنیان امکان‌پذیر است.